வேதாகமத்தில் இருண்ட காலம் -மல்கியாவுக்கும் மத்தேயுக்கும் இடைப்பட்ட நானூறு வருடங்கள்

வேதாகமத்தில் இருண்ட காலம் -மல்கியாவுக்கும் மத்தேயுக்கும் இடைப்பட்ட நானூறு வருடங்கள்

பழைய ஏற்பாட்டின் கடைசி எழுத்துக்களுக்கும் கிறிஸ்துவின் தோற்றத்திற்கும் இடையிலான நேரம் “இடைக்காலம்” (அல்லது “புதிய ஏற்பாடுகளுக்கு இடையிலுள்ள காலம்”) என அழைக்கப்படுகிறது. இது மல்கியா தீர்க்கதரிசி காலம் (கி.மு. 400) முதல் யோவான்ஸ்நானனின் பிரசங்கம் வரை (கி.பி. 25) நீடித்தது. மல்கியா தீர்க்கதரிசியின் காலத்திலிருந்து யோவான்ஸ்நானனின் காலம் வரையிலான காலகட்டத்தில் தேவனிடமிருந்து தீர்க்கதரிசன வார்த்தை எதுவும் இல்லாததால், சிலர் இதை “400 அமைதியான ஆண்டுகள்” என்றும் குறிப்பிடுகின்றனர். இந்த காலகட்டத்தில் இஸ்ரவேலின் அரசியல், மதம் மற்றும் சமூக சூழ்நிலை கணிசமாக மாறியது. நடந்தவற்றில் பெரும்பாலானவை தானியேல் தீர்க்கதரிசியால் முன்னறிவிக்கப்பட்டன. (தானியேல் 2, 7, 8 மற்றும் 11 அதிகாரங்களைக் கண்டு அவற்றில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள வரலாற்று நிகழ்வுகளுடன் ஒப்பிடுக.)

கி.மு. 532-332ல் இஸ்ரவேல் பெர்சிய பேரரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. பெர்சியர்கள் யூதர்கள் தங்கள் மதத்தை சிறிய குறுக்கீட்டோடு பின்பற்ற அனுமதித்தனர். அவர்கள் தங்கள் ஆலயத்தை புனரமைக்கவும் வணங்கவும் கூட அனுமதிக்கப்பட்டனர் (2 நாளாகமம் 36:22–23; எஸ்ரா 1:1–4). இந்த காலப்பகுதியில் பழைய ஏற்பாட்டு காலத்தின் கடைசி 100 ஆண்டுகளும், இடைக்கால காலத்தின் முதல் 100 ஆண்டுகளும் அடங்கும். உறவின் அமைதி மற்றும் மனநிறைவின் இந்த நேரம் புயலுக்கு முன்பு அமைதியாக இருப்பதுபோல் அமைதியாக இருந்தது.

இடைக்கால காலத்திற்கு முன்னர், பெர்சியாவின் தரியுவை தோற்கடித்த அலெக்ஸாண்டர், கிரேக்க ஆட்சியை உலகிற்கு கொண்டு வந்தார். அலெக்ஸாண்டர் அரிஸ்டாட்டில் மாணவராக இருந்தார், கிரேக்க தத்துவம் மற்றும் அரசியலில் நன்கு படித்தவர். அவர் கைப்பற்றிய ஒவ்வொரு தேசத்திலும் கிரேக்க கலாச்சாரத்தை வளர்க்க வேண்டும் என்று அலெக்ஸாண்டர் கோரினார். இதன் விளைவாக, எபிரேய பழைய ஏற்பாடு கிரேக்க மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, செப்டுவஜின்ட் என்று அழைக்கப்படும் மொழிபெயர்ப்பாக மாறியது. பழைய ஏற்பாட்டு வேதத்தைப் பற்றிய புதிய ஏற்பாட்டு குறிப்புகளில் பெரும்பாலானவை செப்டுவஜின்ட் சொற்றொடரை மேற்கோள் காண்பித்து பயன்படுத்துகின்றன. அலெக்ஸாண்டர் யூதர்களுக்கு மத சுதந்திரத்தை அனுமதித்தார், இருப்பினும் அவர் கிரேக்க வாழ்க்கை முறைகளை வலுவாக ஊக்குவித்தார். கிரேக்க கலாச்சாரம் மிகவும் உலகப்பிரகாரமான, மனிதநேய மற்றும் தேவபக்தியற்றதாக இருந்ததால் இது இஸ்ரவேலுக்கு ஒரு நல்ல திருப்பமாக இருக்கவில்லை.

அலெக்சாண்டர் இறந்த பிறகு, யூதேயா தொடர்ச்சியான வாரிசுகளால் ஆளப்பட்டது, இது செலுக்கிய மன்னர் அந்தியோக்கஸ் எப்பிபேனஸில் முடிந்தது. அந்தியோக்கஸ் யூதர்களுக்கு மத சுதந்திரத்தை மறுப்பதை விட இன்னும் அதிகமாக செய்தார். ஏறக்குறைய கி.மு. 167-ல் அவர் ஆசாரியத்துவ முறையின் சரியான வரிசையைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, ஆலயத்தை அசுத்தமான விலங்குகள் மற்றும் அந்நிய பலிபீடத்தால் தீட்டுப்படுத்தினார் (எதிர்காலத்திலும் இதேபோன்ற நிகழ்வு நடக்கும் மாற்கு 13:14-ஐப் பார்க்கவும்). அந்தியோக்கஸின் இந்த மதச்செயல் பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு சமமானதாகும். இறுதியில், அந்தியோக்கஸுக்கு யூதர்களின் எதிர்ப்பு, யூதாஸ் மக்காபியஸ் மற்றும் ஹஸ்மோனியர்கள் தலைமையில் உருவானது, சரியான ஆசாரியர்களை மீட்டெடுத்து, ஆலயத்தை மீட்டனர். மக்காபியர்களின் கிளர்ச்சியின் காலம் போர், வன்முறை மற்றும் மோதல்களில் ஒன்றாகும்.

கி.மு. 63-ல், ரோமாபுரியின் பாம்ப்பே Pompey the Great இஸ்ரவேலைக் கைப்பற்றி, யூதேயா முழுவதையும் ராயர்களின் கட்டுப்பாட்டில் வைத்தார். இது இறுதியில் ஏரோது ரோமப் பேரரசர் மற்றும் செனட்டால் யூதேயாவின் ராஜாவாக்கப்பட்டது நிறைவேறியது. யூதர்களுக்கு வரி விதித்து கட்டுப்படுத்தி, மேசியாவை ரோமானிய சிலுவையில் அறைந்த தேசம் இது. ரோமானிய, கிரேக்க மற்றும் எபிரேய கலாச்சாரங்கள் இப்போது யூதேயாவில் ஒன்றாகக் கலந்தன.

கிரேக்க மற்றும் ரோமானிய ஆக்கிரமிப்புகளின் போது, இஸ்ரவேலில் இரண்டு முக்கியமான அரசியல் / மத குழுக்கள் தோன்றின. பரிசேயர்கள் வாய்வழி மரபுகளை மோசேயின் நியாயப்பிரமாணச் சட்டத்தில் சேர்த்தனர், இறுதியில் தேவனை விட தங்கள் சொந்த சட்டங்களை மிக முக்கியமானதாக கருதினர் (மாற்கு 7:1–23 ஐப் பார்க்கவும்). கிறிஸ்துவின் போதனைகள் பெரும்பாலும் பரிசேயர்களுடன் உடன்பட்டிருந்தாலும், அவர்களுடைய வெற்று சட்டபூர்வமான தன்மை மற்றும் இரக்கமின்மைக்கு எதிராக அவர் கோபமடைந்தார். சதுசேயர்கள் பிரபுக்களையும் செல்வந்தர்களையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினர். சனகெரிப் சங்கம் மூலம் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்திய சதுசேயர்கள், பழைய ஏற்பாட்டின் மோசேயின் புத்தகங்களைத் தவிர மற்ற அனைத்தையும் நிராகரித்தனர். அவர்கள் உயிர்த்தெழுதலை நம்ப மறுத்துவிட்டனர் மற்றும் பொதுவாக கிரேக்கர்களின் நிழல்களாக இருந்தனர், அவர்கள் அவைகளையே பெரிதும் போற்றினர்.

இடைக்கால காலத்தில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகள் கிறிஸ்துவுக்கு களம் அமைத்து யூத மக்கள் மீது ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. யூதர்கள் மற்றும் பிற நாடுகளைச் சேர்ந்த அந்நிய ஜாதிகள் ஆகிய இருவரும் மதத்தின் மீது அதிருப்தி அடைந்தனர். அந்நிய ஜாதிகள் பலதெய்வத்தின் செல்லுபடியை கேள்விக்குள்ளாக்கத் தொடங்கினர். ரோமானியர்களும் கிரேக்கர்களும் தங்கள் புராணங்களிலிருந்து எபிரெய வேதாகமத்தை நோக்கி ஈர்க்கப்பட்டனர், இப்போது கிரேக்க அல்லது லத்தீன் மொழிகளில் எளிதாக அணுகலாம். எவ்வாறாயினும், யூதர்கள் ஏமாற்றமடைந்தனர். மீண்டும், அவர்கள் வெல்லப்பட்டனர், ஒடுக்கப்பட்டார்கள், மாசுபட்டார்கள். விசுவாசமும் நம்பிக்கையும் குறைவாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது; அதில் விசுவாசம் இன்னும் குறைவாக இருந்தது. மேசியாவின் வெளிப்பட்ட தோற்றம்தான் அவர்களையும் அவர்களுடைய நம்பிக்கையையும் காப்பாற்றக்கூடிய ஒரே விஷயம் என்று அவர்கள் உறுதியாக நம்பினர். மேசியாவுக்கு மக்கள் முதன்மையாகவும் தயாராகவும் இருந்ததோடு மட்டுமல்லாமல், தேவன் வேறு வழிகளிலும் நகர்ந்துகொண்டிருந்தார்: ரோமானியர்கள் சாலைகளை கட்டியிருந்தார்கள் (சுவிசேஷத்தைப் பரப்புவதற்கு உதவுவதற்காக); எல்லோரும் ஒரு பொதுவான மொழியைப் புரிந்துகொண்டார்கள், கொய்னே கிரேக்கம் (புதிய ஏற்பாட்டின் மொழி); சமாதானமும் பயணிக்கும் சுதந்திரமும் நியாயமான அளவு இருந்தது (இது சுவிசேஷத்தைப் பரப்புவதற்கு மேலும் உதவுகிறது).

புதிய ஏற்பாடு யூதர்களுக்கு மட்டுமல்ல, முழு உலகிற்கும் நம்பிக்கை எப்படி வந்தது என்ற கதையைச் சொல்கிறது. கிறிஸ்துவின் தீர்க்கதரிசனத்தை நிறைவேற்றுவது அவரைத் தேடிய பலரால் எதிர்பார்க்கப்பட்டது மற்றும் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. ரோமானிய நூற்றுக்கதிபதி, ஞானிகள் மற்றும் பரிசேயனாகிய நிக்கேதேமு ஆகியோரின் சரிதைகள் பல்வேறு கலாச்சாரங்களைச் சேர்ந்தவர்களால் இயேசு மேசியாவாக எவ்வாறு அங்கீகரிக்கப்பட்டார் என்பதைக் காட்டுகிறது. இடைக்கால காலத்தின் “400 வருட மௌனம்” இதுவரை சொல்லப்பட்ட மிகப் பெரிய கதையான இயேசு கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியால் உடைக்கப்பட்டது!